Er verscheen een artikel in HLN dat de re-integratie procedure voor langdurige zieken die in 2017 werd ingevoerd onder de loop neemt.
De re-integratie procedure werd in het leven geroepen om langdurige zieke werknemers terug te integreren bij hun werkgever en om meer voorwaarden op te leggen bij ontslag omwille van medische overmacht door de werkgever.
Aan werknemerszijde zegt het ACV cijfers te hebben dat ingeval van een opstart van de re-integratie procedure 2 op de 3 werknemers uiteindelijk ontslagen worden omwille van medische overmacht. Hierdoor mist deze regelgeving zijn doel, namelijk de werknemers zo spoedig mogelijk terug aan het werk zetten. Aan werkgeverszijde zegt het VBO dat in 80% van de gevallen de re-integratie wel succesvol is. Daarnaast zegt het VBO ook dat in de meeste gevallen de medische overmacht gebeurd op vraag van de werknemer.
Ik merk in de praktijk dat de procedure eerder wordt gebruikt met het oog om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken:
1. Er is maar een klein draagvlak om langdurige zieke werknemers terug te integreren. België is er mentaal nog niet klaar voor. De werkgever is verplicht om 30 dagen gewaarborgd loon uit te betalen, daarna valt de werknemer terug op een uitkering van de mutualiteit. De kost wordt verplaats naar een derde instantie en de werkgever voelt zich niet meer verantwoordelijk.
In Nederland bijvoorbeeld is de werkgever verplicht om 2 jaar loon uit te betalen en bijgevolg is de werkgever wel geïnteresseerd dat de werknemer snel terug komt werken want anders kost het hem veel geld.
2. Indien duidelijk wordt dat de werknemer niet meer terug wil of kan komen werken is dit vaak de enige piste die een werkgever kan bewandelen.
Voor de wijzigingen bij het eenheidstatuut in 2014 was ziekte langer dan 6 maanden een ontslagreden. De werkgever kon het contract verbreken mits betaling van de wettelijke verbrekingsvergoeding. Vandaag mag je je werknemer niet meer ontslagen omwille van langdurige ziekte of riskeer je naast een ontslagvergoeding ook een schadevergoeding in het kader van CAO 109 (ontslagmotivatie) te moeten betalen.
3. Indien de arbeidsgeneesheer vaststelt dat de werknemer definitief ongeschikt is om de functie uit te oefenen, wordt de arbeidsovereenkomst wegens medische overmacht beëindigd en is er geen opzegtermijn of verbrekingsvergoeding verschuldigd.
Willen we meer halen uit de re-integratieprocedure dan zal er toch wat moeten veranderen. We kunnen bijvoorbeeld de procedure al na één maand opstarten in plaats van na vier maanden. Daarnaast kan een kortere opvolging door een arts van de mutualiteit ook al helpen om het werk mits de nodige aanpassingen sneller te hervatten. Ik pleit voor een samenwerking tussen de arts van de mutualiteit en arbeidsgeneesheer. Daarnaast moeten werkgevers ook aangemoedigd worden om werknemers sneller te laten terugkomen met indien nodig aangepast werk. Er is dus een mentaliteitswijziging nodig zowel aan werkgevers als aan werknemerskant en moet de overheid een kader scheppen waarin dit vlot en efficiënt kan geregeld worden.
Meer informatie: https://www.hln.be/nieuws/binnenland/2-op-de-3-werknemers-toch-ontslagen-na-langdurige-ziekte~a1b0aba1/
